Минем киләчәгем әле генә менә башланды
Үткәнем аңа сикереп менеп ташланды:
“Мин сине җибәрмим, мин синең белән бергә булам
Синең киләчәгең бит – минем балам”
Синең балаң булса да ул минем заманам
Сине истә тотып син диеп артта калмам
Үткән елгы алмам бар дип бу елгысын югалтмам
Хәр нәрсәнең үз вакыты – шуны онытмам
Вакыты җитәр әйтергә – булды, тәмам
Тик яшәү нәтиҗәсе булыр микән берәр таман
Кемгәдер яшәү рәхәт, кемгәдер шул ук яман
Заман, тик бездән соң барыбер булыр дәвам
Һәм хаман булыр шул ук урам, кышын булыр буран
Ап-ак кар ятып җирне җылытыр – юрган
Яз, җәй, көз – элек җитә торган булган
Алай булмас дисәләр – мөгаен булыр ялган
Шулай итеп шәп кенә дустым вакыт үтә
Таң ата, иртә җитә, кеше эшкә китә
Кемдер читтә, мин дә гел түгел өйдә
Тик күңелем минем гел – туып үскән җирдә
Нәрсә көтә мине, сине киләчәктә
Кем аны әйтә, тик нәрсә булса да
Мин бит әле анда түгел мин бит әле биредә
Иртәгәсе җитмәгән кичә кайтмас кирегә
Минем, синең, аның барыбызның төрле язмыш
Хәрберебезне алда көтә бер генә серле тормыш
Кемгәдер камыш сыман – аңламый мәгънәсен
Ә кемгәдер яшәү бик аз – татый алмый тәмлесен
Тик нәрсә булса да дөньяны сәламләсен
Бисмилла белән каршыласын иртәсен
Нәрсә генә булмасын онытсын бәләсен,
Үз юлына салган алып куйсын киртәсен
Истә тотсын гомре буе бу дөньядан китәсен
Әгәр чишеп булмаса берәр мәсәләсен
Исенә төшерәм киләчәк нәтиҗәсен
Килеп чыкмаса бүген килеп чыгар иртәгәсен
Хәр нәрсә үтә бу да бит үтеп китәчәк
Кайчандыр бүген булачак бүгенге киләчәк
Үкенергә вакыт юк ахыр заман җитәчәк
Әйт әле дустым кем мәңге яшәячәк?
