ՖԻԴԱՅՈՒ ՄԱՀԸ
...
Եվ հոգիս է մորմոքում,
Կուրծքս ճեղքեց սուրը վայրագ,
Եվ արյունս է դեռ հոսում:
Միակն էի ամբողջ գյուղից,
Մյուսները փախեփախ,
Ես ինչ անեմ, որ ողջ գյուղը
Դարձրեց իրեն գաղթական:
Վախը այրեց հոգին մարդոց,
Դարձրեց մի հոտ փախստական,
Ազգս՝ բաժան, լոկ միացավ
Գաղթի ճամփին անիծյալ:
Աղոթքս զենքով ես փոխեցի,
Դարձա մենակ ֆիդային,
Մինչ ուժասպառ ես կռվեցի,
Ոչ ոք չկար իմ կողքին:
Վերցրու ինձնից կաթիլ արյուն,
Օրհնիր փոքրիկ մատուռում,
Թեկո՛ւզ մենակ, թեկո՛ւզ անզեն
Դարձա պաշտպան իմ հողին:
Մենակ ընկած շատ սպասեցի,
Սակայն չեկավ օգնություն,
Միայն անթիվ սև ագռավներ
Պտտվում են իմ կողքում: