Կավի նման ափերի մեջ ինձ ճմռում է բեմը այս հսկա
Ձայնը կախվեց առաստաղից, արձագանքի համար այլևս սիրտ չկա
Եվ վարագույրը ապակյա դանդաղ իջավ, սեղմվեց բեմի եզրին
Եվ երգը, գոլորշու նման, հպվեց նրան, դարձավ կաթիլ
Օրերը լուռ, օրերը ծուռ, օրերը լերկ, օրերը անիմաստ
Օրերը նեղ, օրերը խենթ, օրեր անշարժ, կամ էլ վազքից հոգնած
Օրեր հարբած, օրեր տարված, օրեր կարոտ, օրեր օտարացած
Օրեր լարված աղեղի պես, օրեր աղոթք, կամ անեծքի տրված
Հազար հազար դեմքերի մեջ տեսնում եմ քո աչքերը ես միայն
Ինչու է բեմը լուսավոր, իսկ դահլիճի շարքերը աննշմար
Մի տող, մի տուն, մի երգ` ոչինչ սիրո մասին երբեք ես չեմ գրել,
Որովհետև խենթի նման իրականում եմ միշտ սիրել
Իբրև երազ, իբրև կարոտ, իբրև հրաշք, կապույտ երկինք
Դու մարդկային ոգու տաղան
В берегах, как глина, у меня огромная сцена на сцене
Звук висел от потолка, больше нет сердца для ответа
И занавес медленно упал стекло, нажал на край сцены
И песня, как пар, коснулся его, стал каплей
Дни молчаливые, дни кривые, дни, прошедшие, дни бессмысленные
Дней узкие, дни сумасшедшие, дни немобильневно, или устали бежать
Дни пьяные, дни, дни тоска, дни отчуждаются
Дни, как напряженный лук, дни молитва или проклятие
Я вижу твои глаза за тысячу тысяч лиц только
Почему сцена яркая, а залы зала не видны?
Линия, дом, песня, ничего о любви, которую я никогда не писал,
Потому что я действительно люблю любить, как Кенти
Как мечта как тоска, как чудо, голубое небо
Вы аквариум человеческого духа Смотрите также: | |
