Бұл жасқа келгенше жақсы өткіздік пе, жаман өткіздік пе, әйтеуір бірталай өмірімізді өткіздік: алыстық, жұлыстық, айтыстық, тартыстық - әурешілікті көре-көре келдік. Енді жер ортасы жасқа келдік: қажыдық, жалықтық; қылып жүрген ісіміздің баянсызын, байлаусызын көрдік, бәрі қоршылық екенін білдік. Ал, енді қалған өмірімізді қайтіп, не қылып өткіземіз? Соны таба алмай өзім де қайранмын.
Ел бағу? Жоқ, елге бағым жоқ. Бағусыз дертке ұшырайын деген кісі бақпаса, не албыртқан, көңілі басылмаған жастар бағамын демесе, бізді құдай сақтасын!
Мал бағу? Жоқ, баға алмаймын. Балалар өздеріне керегінше өздері бағар. Енді қартайғанда қызығын өзің түгел көре алмайтұғын, ұры, залым, тілемсектердің азығын бағып беремін деп, қалған аз ғана өмірімді қор қылар жайым жоқ.
Ғылым бағу? Жоқ, ғылым бағарға да ғылым сөзін сөйлесер адам жоқ. Білгеніңді кімге үйретерсің, білмегеніңді кімнен сұрарсың? Елсіз-күнсізде кездемені жайып салып, қолына кезін алып отырғанның не пайдасы бар? Мұңдасып шер тарқатысар кісі болмаған соң, ғылым өзі - бір тез қартайтатұғын күйік.
Софылық қылып, дін бағу? Жоқ, ол да болмайды, оған да тыныштық керек. Не көңілде, не көрген күніңде бір тыныштық жоқ, осы елге, осы жерде не қылған софылық?
Балаларды бағу? Жоқ, баға алмаймын. Бағар едім, қалайша бағудың мәнісін де білмеймін, не болсын деп бағам, қай елге қосайын, қай харекетке қосайын? Балаларымның өзіне ілгері өмірінің, білімінің пайдасын тыныштықпенен керерлік орын тапқаным жоқ, қайда бар, не қыл дерімді біле алмай отырмын, не бол деп бағам? Оны да ермек қыла алмадым.
Ақыры ойладым: осы ойыма келген нәрселерді қағазға жаза берейін, ақ қағаз бен қара сияны ермек қылайын, кімде-кім ішінен керекті сөз тапса, жазып алсын, я оқысын, керегі жоқ десе, өз сөзім өзімдікі дедім де, ақыры осыған байладым, енді мұнан басқа ешбір жұмысым жоқ.
1890 By this age, whether we had a good time or a bad time, we spent a lot of our lives: distance, snatching, arguing, fighting - we came to see the struggle. Now we are middle age: pilgrimage, boredom; We saw that what we were doing was empty, we knew that everything was a barrier. What will we do with the rest of our lives? I'm surprised I couldn't find it.
Country feeding? No, I do not care about the country. May God protect us if a person who wants to get sick without care does not take care of us, or if he does not say that he is a lazy and frustrated young person!
Livestock? No, I can't rate. The children feed themselves as much as they need. Now, when I grow old, I can't afford to spend the rest of my life trying to feed the thieves, the oppressors, and the beggars.
Science feeding? No, there is no one who can speak the science of science. Whom do you teach what you know, and whom do you ask what you do not know? What is the use of spreading the fabric in the middle of the day and holding it in your hands? Since there is no such thing as a lion, science itself is a rapidly aging burn.
Sufism and religion? No, he won't, he needs peace too. There is no peace in your heart or in the day you see it, what has Sufism done for this country and here?
Caring for children? No, I can't rate. I was a shepherd, I don't even know how to feed, what do I care, what country should I join, what kind of activity should I join? I have not found a place for my children to benefit from their advanced life and education, I do not know where they are, what to do, what to do? I couldn't make it fun either.
Finally I thought: I will write down what I can think of, I will have fun with white paper and black ink, if someone finds the right word in it, will write it down or read it, if he says no, I said my word, and finally tied it to it, and now I have no job.
1890 Смотрите также: | |
