Мой горад спіць – ён спіць ужо так шмат гадоў,
Ён усё маўчыць – піша гісторыі за шклом.
Мы ўдваіх – я побач, толькі азірнісь.
У вачах таваіх я бачу страх ды крык “Прачнісь! Прачнісь!”
Пр.
Адзін з першых горад мой – узнік сярод пяскоў.
Як не чакалі мы з табой – не праклалі да яго шляхоў.
Глядзяць з надзеяй вочы ў неба – пульсуе гучна кроў,
Палопалася дужа глеба, мой горад – прывідаў
Мой горад знік, аб ім не скажуць па ЦіВі (ТV).
Зусім адзін сярод людзей, ты паглядзі.
Помнік бяз сэнсу сярод застылых у паветры слоў.
Вось – вось здаецца заенчаць сцены шэрых дамоў. Дамоў!
Пр.