Ցայգածաղիկ
Դո՞ւ էիր, թէ՞ քո ուրւականն էր լուրթ,
Այնտեղ, որ ափի-ծովի սահմանին
Ծնւում էր երազ,
Վարսերը դրած
Իրականութեան մահճի սաւանին։
Դո՞ւ էիր իրաւ, քո սիլւե՞տն էր պարզ,
Որ զեփիւռի պէս, արծաթ կածանին,
Մարմնաւորում էր՝
Բիւր ցայգածաղկի,
Գիշերւայ զովի
Բոյրերը անդարձ
Ու նւագի հետ
Անցնում անհունին։
Արդէն խօսել եմ
Սիրոյ առեղծւած ծնունդի մասին
Եւ գիտեմ, որ նա
(Սէրը միածին)
Ելել է ծովից.
Թերեւս սկզբում
Ունեցել է կերպ՝ թեփուկի,
ձկան,
մարգարտի, գուցէ
եղել է խեցի.
Ստոյգ է սակայն՝
Դրա համար է սէրը անսահման,
Զի նախահայրը
Ովկիանն է անծիր։
Դո՞ւ էիր, թէ՞ քո ուրւականն էր այն…
Ինձ հետ էլ եղաւ
Կարեւոր մի բան
Առաջին անգամ ծովը տեսնելիս։
Երեւի տեսայ
առաջին անգամ
երկինքը պառկած՝
հրճւան