Пакой зачыняць дарэмна ты кожны раз спрабуеш,
У цемры яны не адны, не адны, не адны.
І ў галаве няспыняцца выбухі,
Ізноў мацней за цябе ўсе таве дэманы, дэманы.
Усмешка, усё окей – паветра раздзіраюць,
А што ў цябе ўнуртры – каму якая справа.
Кожны дзень нібыта сон, а мы ў ім манекены,
Чакаем і маўчым – хто прыйдзе нам на змену.
Дамовіцца з сабой – галоўная задача,
Сумленне задушыць, сябе абняць і плакаць.
Але надыйдзе дзень і стане ў горле комам,
Ты станешь для сябе чужым і незнаёмым.
Давай іх пакормім – так не рабіў ніколі,
Клеткі адчынім – і вось яны на волі.