Eiteren drypp, jorda skakar
Eg vrir meg i smerte, lenka til berget
Eg er din angst, eg er din pine.
Tema meg du freista, du fanga meg i garn.
Eg let meg ikkje rokka, eg er kaos
Eg er din skam.
Eg er din øvste visdoms bror,
Og din fiende til din døyande dag.
Bunden eg er, men eg ler av deg.
Tru ikkje eg er til for å tena deg.
Eg er av ei verd du aldri (i ditt liv) kan skjøna,
for eg er vondskap, eg er urkraft.
Ein dag skal me møtast på Vigridsletta.
Ein dag er eg fri for lenker og eiter.
Den dagen vil du skjøna kvifor eg blei til,
kvifor latteren gjallar i natta.
Den dagen skal me kjempa vår siste kamp,
Og ta kvarandre av dage.
"...Sola svartnar, jord sig i hav
på himmelen bleiknar bjarte stjerner
Røyken velatr fra veldige bål
Høgt leikar flammen
mot himmelen sjøl..."