Кербез
Түнгі Алматы жүрегімнің қожайыны,
Сағынышқа бөлейд сарғайып атқан таңы.
Бар болса егер өмір мәні,
Шыңғыс жіберіп алды немесе соқыр болғаны.
Буы бұрқырап қолымдағы кофенің,
Өмірдей бір уақытта тәтті және ащы едің.
Қалама көктем кешігіп келді,
Тоңдырып салқын жауын жауып еді.
Екі жүрек әні ұмытылды,
Шабыт менің тираным қанай беретін құлды.
Саған сыйлаған гүлдерім солды,
Қанды ізімді қалдырып былғап келемін жолды.
Мұқтаж емеспін ақиқатқа,
Сондықтанда ащы шеріңді маған тарқатпа.
Селяви! Күйініш алмасып шаттыққа,
Жалғыздықтан қашқан қалады жалғыздықта.
Қайырмасы:
Өмірдің мәнін...
Мен іздемеймін, жаным...
Күнге ұмтыламын деп
Өртенді қанаттарым.
Селяви...
Тарихымды мен өзгерте алмаймын.
Дауысыңды естіп мен болашақты жоспарлаймын.
Махаббат - дертім асқынған,
Жаным тілегенде табылмайсың қасымнан.
Анашым сипаған басымнан,
Жүрегім жыламайды сенің көзжасыңнан.
Біреу іздер менің сөздерімнен фәлсафа,
Ақылды ма бақытын сыйлаған басқаға?!
Шайқаспай шегінген қашқын ба?
Жүрегім – мұхит, ал өлеңім – тасқын ба?
Кешегі шаттық толы күндер,
Мас болғанда есіме түсер.
Құлағымда Фьюздың қоңыр даусы,
Алматыда себелеп аспанның көзжасы.
Безіп кеткім келед әлемнен,
Шұғылаға жүгіріп батқым келед күнменен.
Өмір деген... – азық үшін күрес...
Прометей сияқты маған жалын әкелді Кербез. Элегантность
Ночное владелец сердца Алматы,
Копать желтый до отсутствия.
Если есть смысл жизни,
Чингис пропустил или ослеплен.
Пар поворачивает кофе на руках,
Тяжелый и горький сразу как жизнь.
Город был поздней весной,
Напуган замороженной холодностью.
Два песни сердца были забыты,
Вдохновение - это раб, который дает моему тирану.
Мои цветы, чтобы дать вам,
Я покидаю свой кровавый трагический.
Мне не нужна, к истине,
Так у вас есть пряный ободок.
Сирави! Обменять ожог,
В одиночестве, чтобы убежать от одиночества.
Виды:
Смысл жизни ...
Я не ищу, моя душа ...
Говоря это до тех пор, пока солнце
Сгорел мои крылья.
Саулави ...
Я не могу изменить мою историю.
Я слышу твой голос и планирую будущее.
Любовь - это болезнь, сложный,
Не найден в моей душе.
От головы моей матери,
Мое сердце не плачет твои глаза.
Чьи-то стопы от моих слов Флегляф,
Другому, кто дал умное счастье?!
Беглец без боя?
Мое сердце - это океан, а мое стихотворение - это наводнение?
Дни, полные вчерашней радости,
Я помню, когда он был пьян.
Фьюжн коричневый голос в моих ушах,
Весна посыпать в Алматы.
Я хочу обмануть мир,
Я хочу закончить время, когда я хотел закончить.
Жизнь ... - Борьба за еду ...
Это приносит мне пламя, как прометет. | |
