Менменшілдік артты да сана-күштен,
Екеуміз де кетістік “тамам іс” деп.
Махаббаттың жалынын жалғыз жұтып,
сен ренжіп жүрсің ғой маған іштен…
Екеуміз де ақылға бекінбедік,
таластық та “сенікі шетін” дедік.
Бүгін біздер мұңдымыз, жүрсек тағы
дымымыз да кетпеген секілденіп.
Құр өкпені қайтеміз. Жетер, күнім,
деймін іштей: “табысқай екі ел бүгін!”
Екеуміз де ұғындық, бірімізге
бірімізсіз өмір жоқ екендігін.
Елжірейсің, өкпенің бәрі біткен.
Құшағыңды отырмын сағынып мен,
Екеуміз де үнсізбіз… жақындасақ,
кететіндей өрт болып бал үміттер.
1967 ж