Дүние
Дүние кызыл-жасылды,
Сан ұрпақ саған бас ұрды.
Толқын да толқын қазақтың
Топырақ жүзін жасырды.
Өткізіп қилы ғасырды,
Ырысым жатқа шашылды.
Тау менен тасқа соқтым мен,
Халқым деп ғазиз басымды.
Ноғайлы болып аңырадым,
Отырар болып қаңырадым.
Ақтабан болып шұбырып,
Далада қалды сандағым.
Семей де болып сенделдім,
Ертіс те болып емделдім.
Қасіретіңмен қайысып,
Қызығыңды кем көрдім.
Нарын да болып ұлыдым,
Арал да болып құрыдым.
Желтоқсан болып борадым,
Лақтырып тағдыр құрығын.
Төрі ме деп жұмақтың,
Дүние, сені ұнаттым.
Асан қайғыны зарлатып,
Йассауиды жылаттың.
Кесіле жаздап тілім де,
Үзіле жаздап ділім де.
Қиямет-қайым жолдармен
Тұралап жеттім бүгінге.
Тағдырдың шәлкес сұрағы,
Көңілде күй боп тұр әлі.
Бөлініп қалған даламнан,
Бейіттер үнсіз жылады.
Дүние-ай,
сені нетермін,
Мен-дағы бір күн өтермін.
Керуен де керуен ұзаған,
Бабаларыма жетермін.
Дүние-ай,
сені нетермін,
Көз жұмар мәңгі жетер күн.
Сайын да сайын даламды
Кімдерге тастап кетермін.
Жүрегін жаудың қақ тілген,
Алшайтып тұрып ат мінген.
Қазақ деп мұңға баттым мен,
Қазақ деп жылап жаттым мен.
Көзімде мұңның табы бар,
Ернімде шөлдің зары бар.
Жетім ботадай боздадым,
Сөз ұғар біреу табылар.
Алдыма түсті-ау жабылар,
Жабылардан да жалығар.
«Қазақтың зарын айтты-ау» деп,
Мені де жоқтар, сағынар. Мир
Мир красный и зеленый,
Многие поколения отвергли вас.
Волны и волны казахов
Земля покрыла лицо.
Провел столетие,
Историю запомнили.
Я ударил гору и скалу,
Газиз преобладает как мой народ.
Я родился ногайцем,
Я был истощен.
Свист, как Актабан,
Я остался снаружи.
Я был в Семипалатинске,
Я лечился на Иртыше.
Поклонись с горем,
Мне это не показалось интересным.
Я родился в Нарыне,
Я также создал остров.
Я ходил в декабре,
Отбросьте судьбу.
Какой рай,
Мир, я любил тебя.
Асан оплакивал горе,
Вы заставили Яссави плакать.
Нарезать ломтиками,
Я хочу сделать перерыв.
Судный день, по-видимому, является катализатором объединенной Кхундии и их последующего превращения в галактическую державу.
Я застрял сегодня.
Вопрос судьбы,
У меня все еще хорошее настроение.
Из разобщенной степи,
Могилы тихо плакали.
Мир,
я скучаю по тебе
Я проведу еще один день.
Караван был длинным,
Я достигну своих предков.
Мир,
я скучаю по тебе
Это день, который будет длиться вечно.
Время от времени
Кому я уйду?
Сердце врага,
Он ехал вдалеке на лошади.
Мне было грустно быть казахом,
Я плакал по-казахски.
В моих глазах печаль,
С моих губ крик пустыни.
Я плакал как сирота,
Кто-то послушает.
Передо мной цветные одеяла,
Устали от закрытий.
«Казахи плакали», - сказал он.
Те, у кого меня нет, будут скучать по мне. Смотрите также: | |
