Агыла да болыт агыла
Туган-үскән җирләр ягына;
Тәрәзәгә чиртер дә яңгыр,
Нәрсә әйтер туганнарыма?!
Агыла да болыт агыла...
Нәрсә әйтсен: берни белми ул,
Хәбәре юк минем йөрәктән.
Мине бары чылатып үтте
Кукурузлар белән беррәттән...
Нәрсә әйтсен: берни белми ул.
Роман кебек күңелле син, юл!
Азмы синдә гомер уздырдым,
Ничә кием чабата синдә,
Ничә кием итек туздырдым!
Роман кебек күңелле син, юл!
Ә син, яңгыр, искә төшермә
Итегемнең ничек икәнен...
Яланаяк килдем дөньяга,
Шулай гына, бәлки, китәрмен.
Ә син, яңгыр, искә төшермә!
Зират бит ул сабантуй түгел,
Нигә анда киенеп китәргә?
Бу дөньяның бер пар итеген
Нигә юкка әрәм итәргә?
Зират бит ул сабантуй түгел.
Агыла да болыт агыла
Таулар аша Казан ягына;
Тәрәзәгә чиртер дә яңгыр
Нәрсә әйтер туганнарыма?!
...Агыла да болыт агыла...
Всё плывут и плывут облака,
Словно письма плывут над страною.
Может, весточку издалека
Бросит ливень в окошко родное?
Всё плывут и плывут облака…
Только что ему, ливню, понять,
Не избавит он сердце от груза,
Лишь намочит в дороге меня,
Словно заросли кукурузы.
Только что ему, ливню, понять?
Я бреду по страницам дорог –
Нет длиннее романа на свете!
Сколько пар и лаптей, и сапог
Износил я за странствия эти!
Я бреду по страницам дорог.
Не подсказывай, ливень, прошу,
Что обувка моя обветшала.
Босоногим я в мир прихожу,
И таким же уйти мне пристало.
Не подсказывай, ливень, прошу!
Ведь прощание – не сабантуй,
Где нарядно одетые гости,
Разве важно, во что ты обут? –
Ни к чему красота на погосте.
Ведь прощание – не сабантуй.
Всё плывут и плывут облака,
Донесут их ветра до Казани,
Чтоб дожди обо мне землякам,
Постучавшись в окно, рассказали.
Всё плывут и плывут облака…
