Зьдзіўлены ветразь шалее на мачце пахіленай
Пасрод нерухомасьці вод.
Чайкі, адчаем зьнясіленыя,
Б'юцца грудзямі аб лёд.
Крочыць цяжка. Павекі ўздыму заінелыя.
Адчуваю сьвятло — значыць покуль жывы?
Прызвычайваю вочы да белага,
Ды з-пад броваў, з марозу сівых,
Пазіраю ўсьлед бруйнае замеці,
Што сягае за небакрай...
Божухна, дай быць пры памяці,
Адшукаць шлях да берагу дай!
Хмары лунаюць апончамі шэрымі вершнікаў,
Тых, што спрадвеку штурмуюць вятрыскам-лязом
Мур берагоў, дзе чакаюць драпежнікаў
Дзіды паморскіх лясоў.
Там, за лясамі, дзе вежы імхамі аблеплены,
Вы мне казалі: “Вясны дачакаймася, пан!”
Аж я, пыхаю ўласнай асьлеплены,
На поўнач
Рушыў быў свой караван.
Толькі ўсе коґі, спужаўшыся, хутка вярнуліся,
Узняўшы мяцеж. Няхай Бог ім судьдзя.
А ўжо на золку ў сківіцах льдоў задыхнуліся
Мары мае і ладдзья.
Вые завея дзеўкай разбэшчанай.
Футра халоднае цяжкае долу хіне.
Воі мае, каго Зюзя ўзяў першымі,
Клічуць зь нябёсаў мяне.
А пада мною, ў глыбінях, пад коўдрай лядоваю,
Людзі марскія чакаюць сканчэньня часоў...
Ў белай бязьмежнасьці стома адольвае
Сына паморскіх лясоў.
Кратаю вуснамі сьнег... Ўвесну станем тапельцамі...
Раптам князёўны марской... твар пад ільдом прамільгне...
Ў сэрцы згасае цяпельца. Мы —
Здабыча чаек, ахвяра зіме.
***
Ветразь рызьзём застанецца на мачце пахіленай.
Хмараў сукно захіне белых птушак палёт.
А сярод мора, скаванага цішай магільнаю,
Высіцца вусьцішны стод.
І адлятаючы ў вырай бурштынавы,
Ўсе мы ўбачым чароўныя сны…
Бог не даруе, даруйце ж мне Вы, панове,
Што я не дачакаўся вясны!..
2007 A startled sail rattles on the bowed mast
Water real estate.
Seagulls, desperate exhausted,
Breastfeeding on the ice.
Stepping hard. Lifting eyelids are numb.
Feeling the light - so long as it is alive?
I turn my eyes to white,
Yes from the brows, from the frost of gray,
I look after the jet sweep,
What goes beyond the skyscraper ...
O God, let me be remembered,
Find the way to the shore!
Clouds are lit by the midnight riders of gray riders,
Those who have always been stormed by a wind-blade
Laying the shores where predators are waiting
Spears of the Pomeranian Forests.
Outside the woods where the moss towers are attached,
You said to me, "Wait a minute, sir!"
As for myself, I puff my own blinded,
To the north
He moved his caravan.
Only all of them, scared, returned quickly,
Raising a rebellion. May God judge them.
And already on the ashes in the jaws of ice choked
Marie also has a rook.
A howling blizzard is howling.
Fur cold heavy down hinne.
My voyages, whom Zyuzia took first,
They call me from heaven.
And beneath me, in the depths, under the blanket I freeze,
Marine people are waiting for the end of time ...
In white infinity, fatigue overcomes
The son of the seaside forests.
Snowing my lips ... In the spring we will be drowning ...
Suddenly the princess of the sea ... her face flashes under the ice ...
The heart goes out in the heart. We -
Seagull mining, sacrifice in winter.
***
The sail sail will remain on the mast sloping.
Clouded cloth shelters white birds flying.
And amidst the sea, bound by the silent tomb,
An uplifting stud.
And flying into the amber,
We will all have magical dreams ...
God forbid, forgive me, gentlemen,
That I didn't wait for spring! ..
2007 Смотрите также: | |
