Абрыдла, надаела, хочацца ўцячы,
Забыць, ўсё пачаць спачатку.
Няхай і так, што вінаваты я,
А страчаны той шанц, страчана Ітака.
І нельга нам было інакш,
Таму што толькі звонку гэта выглядала,
Нібы нармальнасьць ў запаведніку,
А скончылась чарговай шызафрэніяй,
У якой вам жыць наканавана…
Ня тое месца, ня той час,
І болей сіл няма, каб ў нешта яшчэ верыць.
Часу шкада, наіўных мараў,
Шкада сяброў на словах, дурнага каханьня.
Лепш стаць чужым сярод сваіх,
Зьвяном сарваным, лішнім, але вольным,
Не крывадушнічаць перад самім сабой,
Як штатныя патрыёты за чужыя грошы.
Нібыта для вышэйшых мэтаў,
Нібыта для вышэйшых ідэй.
Чаго ніколі не забуду —
Што горла нам падрэзвалі свае…
Страчанай Ітакі не магу забыць,
Як рубца на сэрцы не прабачу ім!