Het mes dat de duisternis roert
Brengt deze ziener in vervoering
Naar wezenloze grauwheid
Op de rand van de wanhoop
Zieke geest, mismeester jezelf
Teneinde de grenzen
Der menselijkheid te overschrijden
In zalvend onmin
Talrijke uitzichtloze horizonten
Vol verwelkte visies
Lokken deze rusteloze ziel
Langsheen kwellingen en torment
Het besef der pijnlijke afzijdigheid
Snijdt langsheen de aderen
Van pril ontluikend geluk
En slaat nimmer helende wonden
Verlangen naar iets ongrijpbaars
Heeft de laatste hoop verbannen
Naar eindeloze duisternis
Waar het kwaad geen grenzen kent
De sleutel der wijsheid en begrip
Ligt binnen handbereik
Onder het onhoudbaar juk
De vermaledijde vloek der lotbesef