Адчай лісьцем апалым лёг на зямлю.
Нажаль. Ён скончыў свой шлях, ён абраў цішыню.
І ён больш нічога не просіць.
І вадою халоднай амые мне твар мая восень.
Набрынаюць дажджом хмары, што ў вышыні,
Адарвалісь ад гэтай бруднай зямлі.
Але ім не ўзьляцець, але ім не забыць,
Яны самі ня могуць сябе адпусьціць.
Абярнуцца...
Птахам імкнуцца ў новы палёт,
Быць здольным узьляцець,
Быць здольным забыць.
Праўду, герояў і волю васпець,
Змрочныя цені паразы забіць.
Каб быць здольным узьляцець,
Каб быць здольным забыць,
Каб быць здольным самога сябе адпусьціць.
Каб быць здольным узьляцець,
Каб быць здольным забыць,
Каб быць здольным самога сябе адпусьціць.
Каб быць здольным імкнуцца ў новы палёт
І нарэшце ўбачыць самога сябе.
Каб убачыць, як падае восеньскі дождж
На сьвятую зямлю, на цябе й мяне.
Despair with fallen leaves lay on the ground.
Unfortunately. He finished his journey, he chose silence.
And he asks for nothing more.
And cold water washes my face in autumn.
The clouds swell with rain that is high,
Break away from this dirty land.
But they will not take off, but they will not forget,
They cannot let themselves go.
Turn around ...
The birds are eager for a new flight,
Being able to take off,
Being able to forget.
Truth, heroes and the will to sing,
The gloomy shadows of defeat kill.
To be able to take off,
To be able to forget
To be able to let go of oneself.
To be able to take off,
To be able to forget
To be able to let go of oneself.
To be able to aspire to a new flight
Finally see yourself.
To see the autumn rain fall
To the holy land, to you and me.
