А якая была тады вясна! Дзе толькі не былі мы з табою тою вясной! У дождж да позняй ночы праседжвалі мы ў скверах, накрыўшыся тваім пінжаком, і, памятаеш, колькі разоў пачыналі думаць пра тое, каб некуды з'ехаць, далёка-далёка, у таямнічыя нікому не даступныя мясціны. Што за жаданні былі ў нас, няўжо каханню трэба, каб былі толькі яно і цэлы свет? Мы куплялі на вакзале білеты ўсё роўна на які цягнік - і колькі незнаёмых вёсак, рэчак, лясоў і палян неспадзявана адкрылі мы так для сябе. А кінатэатры на ўскраінах горада - старыя, са скрыпучымі лаўкамі, з вышараванай нагамі, выбітай да ямак падлогай? А сеансы, на якіх ад суседа па лаўцы часам нясцерпна пахла гарэлкай, у час якіх ірвалася лента і рабілася цёмна, хоць выкалі вока, і тады ў зале ўсчыналіся свіст, крык, не вельмі далікатныя жарты. Ніхто не ведаў там нічога пра нас, і гэта было прыемна, як, мусіць, прыемна было якому-небудзь прынцу са старога рамана, пераапранутаму жабраком. And what was then the spring! Wherever we were not with you that spring! In the rain we sat late into the night in parks, covered by your jacket, and do you remember how many times were beginning to think about how to go somewhere far, far away, in a mysterious no one available place. What desires were we, love really need to have it alone and the whole world? We bought tickets at the station is still on a train - and how unfamiliar villages, rivers, forests and meadows suddenly discovered we have for ourselves. A theater on the outskirts of the city - the old with creaky benches, with polished feet, embossed dimples to the floor? A sessions, where on the bench for the neighbor is sometimes unbearable smell vodka, during which the tape was torn, and it became dark, even pitch dark, and then in the hall vschynalisya whistle, scream, not very gentle jokes. No one knew there was nothing for us, and it was nice, as, probably, it was nice to some prince from an old novel disguised as a beggar. | |
