Забылi ўжо людзi дзе быў той курган,
На тым месцы зараз толькi вечны туман,
Схаваўшы забыты помнiк старадаўняй моцы.
Нiчога не ўбачаць тут людскiя вочы…
Нi воднай птушкi, нi воднага гука
Не чутна тут – тумана парука.
Толькi дрэвы нерухома стаяць вакол кургана…
Толькi дрэвы памятаюць гук барабана…
Пахаваны тут старажытны воiн
Сярод мноства братоў сваiх –
Бог беларускi ў кальчузе i латах,
З сякерай ў руках, ды шчытом ў нагах.
Слухае воiн, чакае часу – КЛIЧА МАГУТНАГА!
Язычнiцкiя богi,
Язычнiцкiя богi,
Язычнiцкiя воiны,
Язычнiцкай зямлi.
А па зямлi расцялiўся туман
I гучыць баявы барабан.
Iмклiва збiраецца раць ў паход,
Глядзяць вочы воiнаў тускла на ўсход
У надзеi прах зямлi з сябе скiнуць прамянём свяцiла,
У надзеi, што меч заблiшчыць i зажгуцца вочы
Воўчым агнём па дарозе да Сонца.
Але першы прамень i знiкае раць
У недры зямныя чакаць
КЛIЧА МАГУТНАГА!
Язычнiцкiя воiны,
Язычнiцкiя воiны,
Язычнiцкiя богi,
Язычнiцкай вайны.
