Я не ведаю, пра што расказваць...
Пра смерць ці пра каханне?
Ці гэта адно і тое ж... Пра што?
... Мы толькі пабраліся.
Яшчэ хадзілі па вуліцы і трымаліся за рукі,
нават калі ў краму йшлі...
Я казала яму: "Я кахаю цябе".
Але я не ведала яшчэ, як яго кахала...
Але я не ведала яшчэ, як яго кахала!
Не ўяўляла...
Ён пачаў мяняцца —
кожны дзень я сустракала іншага чалавека...
Апёкі выходзілі напаверх...
У роце, на языку, шчоках —
спачатку з'явіліся маленькія болечкі,
пасля яны разрасліся...
Слаёчкамі злазіла слізістая...
Плевачкамі белымі...
Колер твару...
Колер цела...
Сіні... Чырвоны... Шэра-буры...
А яно ўсё такое маё, такое любімае!
Пра гэта не расказаць!
Пра гэта не напісаць!
На маіх вачах...
У параднай форме яго засунулі ў цэлафанавы мех і завязалі...
I гэты ўжо мех паклалі ў драўляную труну...
Нават не далі труну абняць...
Поўзаю ля магілы на каленях...
Заўсёды на каленях...
Мне было дваццаць тры гады...
I don't know what to say ...
About death or about love?
Or is it the same ... About what?
... We just got on board.
They were still walking down the street holding hands,
even when they went to the store ...
I told him, "I love you."
But I didn't know yet how much he loved ...
But I didn't know yet how much he loved it!
Did not represent ...
It started to change -
every day I met another person ...
The burns went up ...
In the mouth, tongue, cheeks -
at first little sores appeared,
after they grew ...
The mucous membranes came down ...
Spitting white ...
Face color ...
Body color ...
Blue ... Red ... Gray-brown ...
And it is all so mine, so beloved!
Don't tell!
Don't write about it!
In my eyes ...
In uniform he was stuffed in cellophane bag and tied ...
And they put that bag in a wooden coffin ...
They didn't even give the coffin a hug ...
I crawl to the grave on my lap ...
Always on your knees ...
I was twenty-three years old ...
