Сонца ў небе затухае,
Цемру з лесу выганяе.
Нараджае зямля цень,
памірае стары дзень.
Вецер у пушчы завывае
З дрэваў лісце абрывае
І крадзецца у сэрца жах
як завые у чаратах
Крок за крокам сцежка ўецца,
ці то праўда, ці здаецца
Нехта па начной імгле
княжым поступам ідзе.
Цемны хмары разганяя
Стару сілу абуджая
панясецца нібы змей
Ваўкалак і чарадзей
Замірае Ўсе навокал
І хавае сонца цень
Зноў ідзе на паляванне
Ваўкалак і чарадзей
Не таптпаць варожай зграе
края роднага палі
не дадуць сяе абразiць
Зямлі крывіцкай сыны
Грозна позірк уздымае
Зямлю родну аглядае
на жывых наводзіць жах
Полымя Ў яго вачах
Шэрыя звярыны вочы
не Ўспомняць стан дзявочы
бо адно ен сэрца мае,
што за край свой родны дбае
Голас княжы абуджае
раці верныя да бою
цяжка конь пад ім хрыпіць
кроу паганская кіпіць
цемныя варожы хмары
не шукайце тут ахвяры
бо ляціць вам насустрэч
СТАРАЖЫТНЫ КРЭЎСКІ МЕЧ