აქ გაზაფხული გვიან მოდის, წვიმები მღლიან,
ბავშვობის ხანად აიჩემეს სიზმრებმა ბინად.
ვეღარ ვიხსენებ იმ გოგონას, სახელს უცნაურს,
მე, რომ მიყვარდა, იქ წარსულში, საოცრად წინათ.
ახლა რა ხდება ჩემს ქუჩაზე, ნეტავ თენდება?
ალბათ ქვაფენილს მოფენია,წითელი ვარდი.
ალბათ ის ლოთიც თხლად ჩაცმული, ვამვლელებს ლოცავს,
და არ აშინებს არეული შეშლილი მარტი.
მის: 2 ჯერ
როდისმე გულითკიდევ მოგისმენ,
საყვედურსაც მოგითმენ, სიმღერასაც მოგიმღერ!
და მოდი დღეს არ მოგიხდი ბოდიშს მე,
და ამ ლამაზ მოტივზე მოვალ როდისმე.
2
აქაურ ხეებს არც ჩურჩული არ შეუძლიათ,
არც ეს ბუჩქები ინახავენ პირვანდელ კოცნას.
გულის სიღრმეში მეშინია, რომ უცაბედად,
არ გათენდება და ერთ დილით, მზე არ ამოვა.
ახლა რა ხდება ჩემს ქუჩაზე, ნეტავ თენდე