Сярод маны, сярод насмешкаў,
Знак нейкі тулячы к грудзям,
Ішоў прарок пясчанай сцежкай
З навукай новаю к людзям.
Праціўны вецер лез у вочы
I плачам пеў, як дзіцянё,
Звяр'ё зубамі йграла ўночы,
Днём выла ў небе груганнё.
А ён, не знаючы граніцаў,
Ішоў, хістаючысь наўслонь;
Агонь біў толькі з-пад зраніцаў,
Вялікіх праўд святы агонь.
Душа палала дзіўным жарам,
Бы з зораў выснутая ніць,
Што свет магла б сваім пажарам
Абвіць і к сонцу ўваскрасіць.
Ужо з сваім аклічным словам
Прарок далёка быў вядом,
Народу шмат збудзіў к дням новым,
Даў славу братнюю братом.
Аж так дасяг – аквечан хвалай –
Зямлі забранай сумных хат,
Дзе царства цемры панавала,
Дзе сілу ўзяў над катам кат.
Народ змарнеўшы таго краю
Свайго нат імені не знаў,
Як непатрэбшчына якая,
Гібеў на свеце і канаў.
Галовы людзі пахіліўшы,
Зямлю капалі, як краты,
Ўтапіўшы ў мёртвай ночнай цішы
Усе жаданні яснаты.
Прарок – пасол святла – ў загону
Людзей убачыўшы такім,
Маячыць стаў ім, як шалёны,
Прарочым голасам сваім:
«Паўстаньце, рабскія натуры,
Пакіньце свой адвечны сон,
Загаманіце віхрам, бурай,
Каб ажна дрогнуў ваш палон!
Глядзіце: прадзедавы косці
Ў зямлю калісь за вас ляглі,
А вы, як збэшчаныя госці,
Пракляццем сталі той зямлі.
Дзе вашы песні жыватворны?
Дзе ў вас прарокі й дудары,
Што над пагібельнасцяй чорнай
Віталі б полымем зары?
Забылі ўсё, згубілі долю,
Змяшалі славы цвет з гразёй
I запрадаліся ў няволю,
З душой і скурай счэзлі ў ёй.
Пара у рукі браць паходні,
Ўставаць, ісці, ноч рассвятляць!
Бо што не возьмеце сягоння,
Таго і заўтра вам не ўзяць.
Назло крывавым перашкодам
Скідайце ёрмы, клічце сход,
I дайце знаць другім народам,
Які вы сільны йшчэ народ!
За мной, за мной, забраны людзе!
Я добрай доляй послан к вам
I знаю, што было, што будзе,
I вас у крыўды не аддам».
Так гаварыў і з рабства клікаў
Людзей на волю той прарок,
Ждучы з трывогаю вялікай
Ад іх адказу неўнарок.
А людзі, глянуўшы на сонца,
Адказ казалі грамадой:
– Па колькі ж нам дасі чырвонцаў,
Калі мы пойдзем за табой?
Дарэвалюцыйныя вершы 1912 Among the lies, among the ridicule,
A sign snuggling up to his chest,
The prophet walked the sandy path
With science new to people.
The nasty wind blew in my eyes
I wept like a baby,
The beast's teeth played at night,
In the afternoon there was a howl in the sky.
And he, not knowing the boundaries,
He walked, staggering backwards;
The fire struck only from under the dawns,
The great truths of the holy fire.
The soul was burning with strange heat,
Would a thread be drawn from the stars,
What the world could fire
Wrap and resurrect to the sun.
Already with his exclamatory word
The prophet was far from knowing
The people were greatly aroused to new days,
Gave fame to the fraternal brother.
That's how it was achieved - praised by the aqueducts -
Land confiscated sad houses,
Where the kingdom of darkness reigned,
Where the force took over the executioner the executioner.
The people are wasting that edge
He did not know his name,
As a nonsense which,
Died in the world and ditches.
People bowing their heads,
The earth was dug like bars,
Drowning in dead night silence
All wishes are clear.
The prophet, the ambassador of light, is in the fold
Seeing people like that,
Beacons became to them like mad,
In his prophetic voice:
“Rise up, slavish natures,
Leave your eternal dream,
Whirlwind, storm,
Let your captivity tremble!
See: ancestral bones
They once fell to the ground for you,
And you, as perverted guests,
The curse became that land.
Where are your songs life-giving?
Where are your prophets and bagpipers?
What over the doom of black
Would you welcome the flames of dawn?
Forgot everything, lost fate,
Mixed the glory of color with mud
I sold into captivity,
With soul and skin disappeared in her.
It's time to pick up torches,
Get up, go, brighten the night!
For what do you not take today,
You won't take that tomorrow either.
Unfortunately bloody obstacles
Drop the yoke, call the congregation,
And let the other people know,
What a strong people you are!
Follow me, follow me, people!
I am sent to you by good fortune
I know what was, what will be,
And I will not offend you. "
So said and out of slavery clicks
People at large that prophet,
Waiting with great anxiety
From their answer inadvertently.
And the people, looking at the sun,
The answer was said by the community:
- How many rubles will you give us,
When will we follow you?
Pre-revolutionary poems of 1912 Смотрите также: | |
