ІМПРЭСІЯ
Сьніў я сон, быццам нехта пяшчотна мяне крануў.
Чуў я словы пяшчоты, прывабныя, як міражы.
Сон кагосьці здаўна мне вярнуў, пазабытую, але адну,
Зь цемры згаслыя гукі вярнуў да струны,
ўваскрасіўшы струну.
І яна зазьвінела – у явы і сну на мяжы.
І на гэтай мяжы я цябе зьберагаў, як агонь трапяткі,
Як хвіліну дрымоты апошнюю мы беражэм
Ад павеваў і пахаў, ад сонца, ад дотыку грубай рукі,
І ад песьні дажджу, і ад думкі, што нас сьцеражэ.
Бо ня ведаў – і ведаў, – што дзень узьляціць, як ласо,
І пацягне бакамі мяне па пяску і траве
Да турбот, да жыцьця, да шумлівых яго галасоў,
Да згрызот, забыцьця, да імклівых дарог і лясоў,
Да ўсяго, што навекі цябе ад мяне адарве,
І ўпадзеш ты у змрок, як сьляза, як згасаючы дзень,
І навекі ты ў цёмных, бяспамятных згінеш вяках
Ў міг апошні дрымоты, як толькі наяве ўпадзе
Не на грудзі твае, а на ложа пустое рука.
1969 У. Караткевіч Impression
The dreams I dream that someone is gently moved me.
I heard the words of tenderness, attractive, like a mirage.
Son whom I have long back, pazabytuyu, but one,
Out of the darkness extinguished sounds back to the strings,
vvaskrasivshy string.
And she rang - in waking and sleep at the border.
And I'll keep on this boundary, the fire trembling,
As a last minute naps, we cherish
From trends and smells of the sun, at the touch of a rough hand,
And the song of rain, and the idea that we are saved.
For he knew - he knew - that day to take off like a lasso,
And pull me by the parties on the sand and grass
It concerns, for life, for its noisy voices,
For remorse, oblivion, to rapid roads and forests,
To all that you ever tear from me,
And you fall in the twilight, like a tear, like fading day,
And you are forever in the dark, forgetful fold eyelids
At the last moment a nap as soon as reality falls
Not on your chest, and on the bed of the empty hand.
1969 W. Karatkevich Смотрите также: | |
