Над радзімай Пскоўщінай
ўдоль і папярек
Льѐцця дамарощянный
Пскоўскій гаварок.
Ён бытует іздаўна
Тыщу лет падряд
Выйдут бабы із даму
І загаварят:
Мой надысь ў сяльпо ушоўшы
Ён із гораду пряшоўшы
Мой на пецке забалеўшы
Посля байні абамлеўшы
Мой твярѐзый ат вады
Ня пущаю някуды.
Жывы рецы дреўнія
Радасть і пецаль
С новаю дзяреўняю
Ім расстацца жаль.
Ўстретіцца у пажэтсі
Сердабровый дзед
Стань дарогу спрашываць
Ён тсябе ў атвет:
Ат Апоцкі две вярстоцкі
І ў бацок адзін скацок,
За лузьямі, хде мастоцкі,
Церез быстрый руцаёк,
Верст пятнадцать с гакам тут, Паманеняцку ня ў труд.
Мірам ня забытае
Ўсюду наліцо
Нашэ самабытнае
Пскоўскае славцо.
Слышыцца на рецаньке,
Ходзіт ў дальній бор
Мілае нарецые
Добрый разгавор.
Тялявізер надаеўшы
К ноцы ажна абамлеўшы
Зря ты хаешь
Энтат ящік
Ен тсябе спаѐ і спляшэ
Нонцэ ў каждам ѐн даму
Мы прявыкшые к яму.
