1. Rozszumiały się wierzby płaczące,
Rozpłakała się dziewczyna w głos.
Od łez oczy podniosła błyszczące,
Na żołnierski, na twardy życia los.
Nie szumcie, wierzby, nam,
Z żalu, co serce rwie.
Nie płacz, dziewczyno ma,
Bo w partyzantce nie jest źle.
Do tańca grają nam
Armaty, stenów szczęk.
Śmierć kosi niby łan,
Lecz my nie wiemy, co to lęk.
2. Czy to deszcz, czy słoneczna spiekota,
Będzie słychać miarowy, równy krok.
To na bój idzie leśna piechota,
Na ustach śpiew, spokojna twarz, wesoły wzrok.
Nie szumcie, wierzby....
3. I choć droga się nasza nie kończy,
choć nie wiemy, gdzie wędrówki kres,
ale pewni jesteśmy zwycięstwa,
bo przelano już tyle krwi i łez.
Nie szumcie, wierzby...
Rozszumiały się wierzby płaczące to pieśń partyzancka, śpiewana w czasie drugiej wojny światowej na terenie całej okupowanej Polski. Jej pierwowzorem była piosenka Rozszumiały się brzozy płaczące, której tekst napisał w 1937 roku Roman Śleżak (1909-1968), zapożyczając do niego melodię pierwszej części popularnego marsza Pożegnanie Słowianki, skomponowanego w 1912 roku przez Wasyla Agapkina.
Roman Śleżak był nauczycielem muzyki w Szkole Podstawowej nr 3 w Nisku nad Sanem. W latach okupacji był członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej i prowadził zajęcia na tajnych kompletach.
O twórcy melodii pieśni, Wasylu Agapkinie, wiadomo, że był wychowankiem 308 Astrachańskiego Pułku Piechoty, później zaś trębaczem i kapelmistrzem orkiestr wojskowych.
Prawdziwa popularność tej pieśni rozpoczęła się dopiero w 1943 roku, kiedy nieznany autor uaktualnił tekst, pozostawiając melodię neizmienioną. 1. Rozszumiały się wierzby płaczące,
Rozpłakała się dziewczyna W Глосс.
От Лез oczy podniosła błyszczące,
На żołnierski, на Twardy życia Лось.
Nie szumcie, wierzby, ДН,
Z Zāļu, со Серце rwie.
Nie płacz, dziewczyno мА,
Бо ж partyzantce ние шутка ZLE.
У Танка Graja ДН
Armaty, stenów szczęk.
Śmierć Коси niby доступ в Интернет,
Lecz моей Nie wiemy, совместно с ЛЭК.
2. Czy в deszcz, Czy Słoneczna spiekota,
Będzie słychać miarowy, równy Крок.
НС Банк Японии idzie Leśna Пехота,
На ustach śpiew, Spokojna twarz, wesoły wzrok.
Nie szumcie, wierzby ....
3. Я ШОК Droga się Nasza ние kończy,
ШОК некоммерческого характера wiemy, Gdzie wędrówki КРЭС
эль pewni jesteśmy Zwycięstwa,
бо przelano już мозоль krwi я лез.
Nie szumcie, wierzby ...
Rozszumiały się wierzby płaczące в pieśń partyzancka, śpiewana ж czasie drugiej wojny światowej на terenie całej okupowanej Polski. JEJ pierwowzorem była Piosenka Rozszumiały się brzozy płaczące, której Текст napisał W 1937 року Римской Slezák (1909-1968), zapożyczając сделать niego Мелоди pierwszej CZESCI popularnego marsza Pożegnanie Słowianki, skomponowanego ж 1912 року przez Wasyla Агапкина.
Роман Slezák Бил nauczycielem Музыки W Szkole Podstawowej NR 3 Вт Nisku над Санем. W latach okupacji Бил członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej я prowadził zajęcia на tajnych kompletach.
О twórcy Мелодии pieśni, Wasylu Agapkinie, wiadomo, że Бил wychowankiem 308 Astrachańskiego Pułku Piechoty, później зас trębaczem я kapelmistrzem orkiestr wojskowych.
Prawdziwa popularność тедж pieśni rozpoczęła się dopiero W 1943 року, Kiedy nieznany Автор uaktualnił Текст, pozostawiając Мелоди neizmienioną. | |
