Աբու – Լալա Մահարին,
Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնյակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,
Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
Եվ նրա օրենքները:
Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ,
Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով,
Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, –
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:
Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:
Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:
Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն:
Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:
Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:
Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:
– Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, –
Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը:
Գնա մենավոր վայրերը թափուր, Абу - Лала Махари,
Знаменитый поэт Багдад,
Прожил десятилетиями
В великолепном городе Caliphes,
Жил в славе и удовольствие,
Он сидел стол с мощными и обычающими,
Знания и мудрые люди вошли в спору,
Любил и пытался друзьям,
Были другие - на родинах других стран,
Видел и рассматривал людей и законы.
И его проницательный дух признал человека,
Признан и ненавидел человека
И его законы.
И потому что у него не было жены и детей,
Распределил все свое богатство бедным,
Он взял небольшой караван своих верблюдов с акциями и едой,
И однажды ночью, когда Багдад вошел в сон
Тигрис на берегу дромером - -
Тайно покинул город ...
И караван, как Абу - Лала, как мягкая весна,
Он спокойно ходил, со сладкой ночью звуковых звонков.
С равным шагом, дорога была измерена караваном поворотом и потерянным,
И грудь купила сладкую, затопило поля спокойствия.
В мягкости греха Багдад был в роскошных, ярких мечтах Нирума,
В Гулштанах Блобул пел Галс со слезами.
Фонтаны плакали с ярким смехом бриллиантов,
Аромат и поцелуй были ладанами на четырех сторонах халифа из Кыхоса.
Караваны звезд драгоценного камня бродили по дороге,
И все небо было в огне, роскошный, беспилотный альянс звезд.
Запах гвоздики шептал с сказочными сказками тысячу ночью.
Ладонь и огонь в ночь ночи плачали на дороге.
И караван был перерыв или выстрел, и не оглядывался назад.
Неизвестный путь был бюджет Abu - Lala, лечевшись.
- Иди, всегда иди, мои караваны и доходите до конца моих дней.
Вот как Абу Махари Махари, большой поэт, говорил о своем сердце.
Перейти к одиноким местам вакантным, Смотрите также: | |
