зрасвечаны листапад
я дыхаю науздагад
пушчаю тябе у себе
все ведаешь пра мяне
а ты загадка сама
и шанса у нас няма
гарбата стыне, няхай,
застанься не уцякай
я николи не пачую гэтых слоу
я николи не пачую гэтых слоу
па иншаму думау верш,
не памятау пра вясну
крык скончыцца люты, злы
я вырвуся за стяну
так позна шукать сляды
пароли змянила ты,
але красавик не змог,
мы з лютым тяпер у двох, у двох, удвох
я николи не пачую гэтых слоу
я николи не пачую гэтых слоу
там дзе я убачыу каханне,
там дзе ты гаварыла са мной
срэбрам ляск акутау галины,
а унутры только тое, што у нас зауседы было,
и цудоуна склауся наш лес
абдымали адно аднаго мы,
проста шли чыстыя