Группа КАМАЕДЗIЦА прекращает своё существование.
Благодарим всех, кто был с нами все эти годы, горел вместе с нами, чувствовал сердцем наше творчество.
И напоследок, финальной точкой мы презентуем вам, Друзья, нашу новую и последнюю песню.
БЕЛАРУСКАЯ ПЕСЬНЯ
(верш Уладзіміра Караткевіча)
Дзе мой край? Там, дзе вечную песьню пяе Белавежа,
Там, дзе Нёман на захадзе помніць варожую кроў,
Дзе на ўзвышшах Наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
І вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі Дняпро.
Ты ляжыш там, дзе сіняя Прыпяць ласкава віецца,
Дзе Сафія плыве над Дзьвіною, нібы карабель...
Там, дзе сэрца маё зь першым крокам, як молат, заб'ецца,
Калі б нават сьляпым і глухім я прыйшоў да цябе.
Што сьляпым? Нават мёртвым успомню высокія зоры,
Над ракою чырвонай і цьмянай палёт кажаноў,
Белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах,
І бары-акіяны, і неба - разьлівы ільноў.
Дзе мой край?
Там, дзе людзі ніколі ня будуць рабамі,
Што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме,
Дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,
А мужчыны, як скалы, - ударыш, і зломіцца меч.
Дзе мой край?
Там, дзе мудрыя продкі ў хвоях паснулі,
Дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары,
А дзяўчаты, як дождж залаты. А сівыя матулі,
Як жніўё з павуціньнем і добрае сонца ўгары.
Там зьвіняць неўміручыя песьні на поўныя грудзі,
Там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок.
Тая гордая мова, якую й тады не забудзем,
Калі сонца зь зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.
Ты - наш край.
Ты - чырвоная груша над дзедаўскім домам,
Лістападаўскіх зьнічак густых фасфарычная раць,
Ты - наш сьцяг, што нікому, нікому на сьвеце, нікому
Не дамо абсьмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.
Мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі
І апошняй ральлёй, на якую ўпадзём у журбе.
Мы клянёмся табе, што ніколі,
Ніколі,
Ніколі,
Так,
Ніколі ня кінем,
Ня кінем,
Ня кінем цябе. KAMAEDZITSA group ceases to exist.
We thank everyone who has been with us all these years, burned with us, felt our creativity with his heart.
And finally, the final point we present to you, Friends, our new and last song.
BELARUSIAN SONG
(poem by Uladzimir Karatkevich)
Where is my land? Where Belovezhskaya sings an eternal song,
Where the Neman in the west remembers the enemy's blood,
Where on the hills of Navahrudak doze off stern towers
And cherry houses look into the wide Dnieper.
You lie where the blue Pripyat gently curls,
Where Sophia floats over the Dvina, like a ship ...
Where my heart beats with the first step, like a hammer,
If even blind and deaf I came to you.
What blind? Even the dead will remember the high stars,
Over the river the red and dim flight of bats,
White sail on the blue lakes, proud as the sea,
And bars-oceans, and the sky - spills of flax.
Where is my land?
Where people will never be slaves,
What a watering can bear a yoke in a hopeless prison,
Where strong young men grow oaks young,
And men, like rocks, - you will strike, and the sword will break.
Where is my land?
Where the wise ancestors in the pines slept,
Where women like a joyful dream in the haystacks at dawn,
And the girls are like a rain of gold. And gray moms,
Like a harvest with a cobweb and good sun up.
There immortal songs ring to the fullest,
My language, the damask blade, has been heard there since time immemorial.
That proud language that we will not forget even then,
When the sun with the earth in the last will darken the darkness.
You are our land.
You are a red pear over your grandfather's house,
November dwarfs dense phosphoric army,
You are our flag that no one, no one in the world, no one
We will not make fun of, defile, forget or conquer with the sword.
We swear to you by furrowing our first on the field
And the last rally, which will fall in sorrow.
We swear to you that never,
Never,
Never,
Yes
Never quit
Don't quit
Don't throw you away. Смотрите также: | |
