Груша цвіла апошні год.
Усе галіны яе, усе вялікія расохі, да апошняга пруціка, былі ўсыпаны буйным бела-ружовым цветам. Яна кіпела, млела і раскашавалася ў пчаліным звоне, цягнула да сонца сталыя лапы і распускала ў яго ззянні маленькія, кволыя пальцы новых парасткаў. I была яна такая магутная і свежая, так утрапёна спрачаліся ў яе ружовым раі пчолы, што, здавалася, не будзе ёй зводу і не будзе ёй канца.
Аднак надыходзіла яе апошняя часіна.
Дняпро падбіраўся да яе спакваля, як разбойнік. У вечным сваім імкненні скрышыць правы бераг, ён падступаў зусім бліз-ка да яго, руйнаваў адхоны, зносіў лазу, гвалтоўна вырываў кавалкі берага або асцярожна падмываў яго, каб раптам абурыць у ваду цэлыя глыбы зямлі. Потым адступаў да наступнай вясны, і трава літасціва спяшалася залячыць раны, нанесеныя Дняпром. А ён вяртаўся зноў і зноў і з часам абкружыў грушу амаль з усіх бакоў.
The pear bloomed last year.
All its branches, all the great twigs, to the last twig, were strewn with a large white-pink color. It boiled, grinded, and luxuriated in the bee's bell, dragging its mature paws to the sun, and dissolving in its radiance the small, frail fingers of new shoots. And she was so powerful and fresh, so frantically argued in her pink paradise of bees, that it seemed there would be no vault for her and no end to her.
However, her last hour was coming.
The Dnieper approached her calmly, like a robber. In his eternal desire to crush the right bank, he approached very close to it, destroyed the slopes, demolished the vine, forcibly pulled out pieces of shore or carefully washed it to suddenly upset the whole boulders. Then retreated until the following spring, and the grass graciously hurried to heal the wounds inflicted on the Dnieper. And he came back again and again and eventually surrounded the pear on almost all sides.
