Мен - қазақпын мың өліп, мын тірілген. Жөргегімде таныстым мұң тілімен. Жылағанда жүрегім, күн тұтылып, Қуанғанда күлкімнен түн түрілген. Мен - қазақпын, ажалсыз анамын мен, Құрсағыма сыйдырам даланы мен. Пәк сәбимін бесікте уілдеген, Дәуірлермен құрдаспын, данамын мен. Мен - жігітпін, айқасқа, сынға асықпын Жүрегі бар кеудемде шын ғашықтың. Жанартаудай жойқынмын жұлқынғанда, Шарықтасам, қыран боп шыңға шықтым. Мен - қара көз сұлумын, сайтан қызбын Сайрай қалсам, тілімнен бал тамғыздым. Сүйер болсам, өмірдей өле сүйдім, Қас батырмен қайрасқам балтам жүзін. Осындай боп, білмеймін, кімнен тудым. Бәлки қайсақ, бәлки бір гуннен тудым. Деп шатыпты біреулер «күннен тудым». Жоқ, сірә, мен қара құл, күңнен тудым. Руым көп солардың аттарындай, Мінезім бар таулардың қатпарындай. Ән-жырым бар бабалар хаттарындай, Әжімім бар бейнеттің таптарындай. Қаза тапқан солдаттай ізгі өлімнен, Қалалар да өтіпті түз белінен. Қаңқалары табылып жатыр қазір Соғыстар мен жорықтар іздерінен. О, замандас, соларға бір қараңыз; Әр кірпіші, әр тасы бір қора аңыз. Өлгендерді тірілтіп, өмірлі етіп, Өшкендерді табатын бір ғана біз. Мирасы ма, мұра ма, аз ба со да? Алынбайды алтындай қазбаса о да. Тереңім көп, тұңғиық тарихым кеп, Жылдар көші том-томдап жазбаса да. Жаза алмадым, қайтейін, хат білмедім. Білдім бірақ найза мен аттың белін. Ат үстінде ұмыттым кедейлікті, Ат үстінде өлсем мен шатпын дедім. Жетпеген жоқ ғылымға зеректігім, Сезбеген де емеспін керектігін. Қала бердім жарыққа жол таба алмай, Қараңғыға тас батып ер екпінім. Кейін білдім жердің де шар екенін, Өз өлшемі, өз шегі бар екенін. Көк өгіз деп көтеріп тұрған соны, Ысырап боп жүріпті «бәрекелдім». Ұзақ ұйықтап тұмса түз бесігінде, Естімеппін Архимед есімін де. Жерді үйіру қиялы былай тұрсын, Жемісі де тимепті несібеме. Танытпады надандық Сократты, Гомерді де көп ғасыр тоқыратты. Көзім басыр болса да, ойым көргіш Мен де ақын ем өзіңдей сол бір қарттың. Келсеші ғой далама бұрын олар, Коперниктер, Джордано Брунолар!.. Қапы кетті қаншама ұл - қыздарым, Бағы жанса, солардың бірі болар. Арылмады басымнан замана - түн, Үйіп-төгіп жазымыш жаманатын. Европадан жетпіс жыл соң оқыдым «Коммунистік манифест» ғаламатын. Соң оқыдым, талайдан бұрын ұқтым, Түннен күнге күрт басып бұрылыппын. Бір бөлшегі болғаным қандай бақыт Россиядай, Лениндей ұлылықтың! Ал бүгін ше? Бүгін мен азаматпын, Жаза алатын, ғылымды қаза алатын. Жаза алатын дүниелік дастандарды, Жаза алатын тарихқа қазақ атын. Атымның да кеше ғой танылғаны, Оған дейін не таңба таңылмады? Солар жайлы ойлансын ұрпағымыз - Шолпан қызы, шапақты таң ұлдары. Я - я мертв и воскрес. Я познакомился с языком моего текста. Когда мы плакать, мое сердце сбило и счастливое, когда я радуюсь, это ночь. Я - казахский, я спящая мать, я распространяю в мою утробу и я. Я колыбель, когда я была колыбелью, я дорогой. Я парень, спешив борьбу, сердце сердца с сердцем. Когда я посыплю вулканическому разрушению, я пошел на вершину орла. Я - черный глаз, я нарисовал мед с моего языка, если бы я остался с черным глазом. Если я любим, я любил себя как жизнь, а бульон с героем с героем. Я не знаю, я не знал. Я родился в суке суки и гука. Кто-то, кто смущен, чтобы сказать «Я родился с солнца». Нет, я, вероятно, родился черный раба и горничной. Как и многие из них, как их имена, являются складками гор. Как песня, как бункеры предков, моя морщина похожа на дефекты. Солдат солдата, солдаты мертвых и городов. Скелеты находятся сейчас из войн и походов. О, посмотрите на Заманды, видите один; Каждый кирпич, каждый камень - легенда. Мы только один из тех, кто может поднять умерших и находить тех, кто привел к жизни. Мирасский, наследство или меньше? Не удалил золотой казбаса Оj. Хотя у меня много глубоких, пропасть пропасти, не могу писать в зеленых годах, лет. Я не мог писать, я вернусь, я не знал. Я узнал, но слабый копье и лошадь. Я забыл свой конь до смерти, и я был смущен. Мне не нужно было почувствовать интеллект, мне нужно не почувствовать науку. Я почувствовал мужской импульс в темноте, не могу найти способ осветить. Позже я узнал, что есть сфера, его размер, его собственные пределы. Это было «реализовано», что он поднял синий бык. Перед лицом длинных рукавов я не слышал имя Архимисона. Пусть приспособление земли выглядит следующим образом, но и не ешьте. Он не поставил невежества, и Гомер был столько веков. Хотя мои глаза наклоняются, мой разум - это один старик, как ты. Тем временем они делали это, медники, Джордано Брунолар! .. Sixer, вероятно, один из них, если сад живет. Не приезжая к медицинской стране - современный день - ночь, резьба была плохой. После Европы я учился через семьдесят лет спустя, «Коммунистические манифесты» - отлично. Я прочитал позже, я знал раньше много раз, и оказалось потопленным. То, что я была одной частью, как Россия, как Ленин! А как насчет сегодня? Сегодня я гражданин, я могу написать науку, они могли бы написать. Казахское название истории истории мировая истории, где они могут написать. Мое имя было признано вчера, что не пошел? Давайте подумаем о них - дочь Шолпана, тупые сыновья. | |
