Ачы язмыш йөген сөйри бер мосафир.
Әйтче миңа Җирдэ яшәү хакын.
Мең кат сорыйм, hаман әле җавап ишетелми,
Нәрсә булды сиңа, газиз халкым.
Вәхши дөнья, кансыз аның кануннары,
Бу дөньяда үз юлында hәркем хаклы.
Тик шулай да җан ачысы белән синнән сорыйм:
Ничек сиңа ярдәм итим, газиз халкым?
Барыр юлың кай тарафка — кемнәр әйтер?
Узэгеңдэ бармы әле янар ялкын?
Бүген миңа сулыш кебек
Тавышыңны ишетү кирәк,
Дөньяга бер аваз бирче, газиз халкым.
Груза горькой судьбы - это один мозахр.
Скажи мне жить на земле.
Я прошу тысячу этажей, а хаман все еще не слышал ответ,
Что случилось с тобой, моих газиси.
Дикий мир, бескрызные его законы,
Это правильно в этом мире.
Но все же я прошу вас с укусом души:
Как мне помочь вам, люди моих Газиз?
Куда ты пойдешь на пути - кто скажет?
У вас все еще есть мгновение о пламени?
Сегодня я как дыхание
Нужно услышать твой голос,
Один гласл мира, мои люди Газиса.