Aπ’ το παράθυρό μου στέλνω
ένα δύο και τρία και τέσσερα φιλιά
που φτάνουν στο λιμάνι
ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά
Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο
και τρία και τέσσερα παιδιά
που σαν θα μεγαλώσουν όλα
θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά
Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να με ‘χει κάνει, όσο τον Πειραιά
Που όταν βραδιάζει, τραγούδια μ’ αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά
Aπό την πόρτα μου σαν βγω
δεν υπάρχει κανείς που να μην τον αγαπώ
και σαν το βράδυ κοιμηθώ, ξέρω πως
ξέρω πως, πως θα τον ονειρευτώ
Πετράδια βάζω στο λαιμό, και μια χά-
και μια χά-, και μια χάντρα φυλακτό
γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω
κάποιον άγνωστο να βρω Ans 'мое окно отправить
а два-три, и четыре, и поцелуи
прибывающих в порт
один и два и три и четыре птицы
Как мне жаль, что я был один и два
и трех и четырех детей
что по мере роста все
Они будут храбрым ради Пирей
Как вы смотрите, я не могу найти другой порт
с ума меня в любом случае делать, так как Пирей
То, когда наступает ночь, песни с различные
и камвольно изменения, полный детей
С моей двери, как идти
нет никого, кто его не любит
и, как ночной сон, я знаю,
Я знаю, как мечта
Камни ставят на шею, и ха-
и Xa, и шарик оберег
почему Картер вечера, порт, как идти
странником, чтобы найти | |
