Αητέν'τα πεαραπέτανεν ψηλά 'ς Σα επουράνια
Και τα τσαγγιά τα' κόκκινα και το τσαρκούλ'ν ατ' μαύρον
Κι εβάστανεν 'ς σα κάρταζα του παλληκαρί βροχιόνας.
'Αητέ για δος με ας σο κρατείς, για πέ εμ όθεν κείται'.
'Ας σο κρατώ 'κι δίγω σε, αρ' όθεν κείται λέγω.
Για ποίσον σίδερέν ραβδί και χάλκενα τσαρούσεα
Κι έπαρ' 'ς σο σέρι σ' το στρατίν κι όλεν το μονοπάτι.
Ακεί 'ς σο πέραν το ρασίν, 'ς σ' αλάτ' επ' εκεί μέρος,
Γραικόπουλον εσκότωσαν και κείται σκοτωμένων,
Και 'κι εχ' μάνναν να καλαίει ατό, κύρην να πνισκα΄ται
Και 'κι εχ' αδέλφεα σπλαχνικά, να κλαιγ' ν' από καρδίας,
Μαύρα πουλία τρώγ' 'ν ατόν και άσρπα τριϋλίσκουν.
Φατέστεν πουλί, φατέστεν, φατέστεν τον γαρίπην,
'ς σην θάλασσαν κολυμετής, 'ς σ' ομάλια πεχλιβάνος,
'ς σον πόλεμον τρισέλληνος, Ρωμαίικον παλληκάριν.
