Застагнаў дзед, кладучыся,
Лёг, шчаку рукой падпёр.
– Смерць падходзіць, крадучыся,
Як да стада воўк з-за гор...
Ты, Сымон, баішся смерці?
– Не!.. сапраўды гавару:
Я б хацеў скарэй памерці, –
Дзед, памрэш, і я памру.
Пад агульны смутак гэты
Граў Сымон цяпер адзін,
Граў прашчанне жыццю лета,
Спеву-радасці далін;
І ляцелі ў паднябессі
З звонкім крыкам жураўлі.
Нікла жыцце ў шумным лесе,
Агаляўся твар зямлі,
Смерць, жыццё... Дзіўно ўсё гэта!
І нашто жыць? каб сканаць?
Смерць прыйшла – і песня спета,
І прыложана пячаць.
І няўжо не будзе следу,
Жыў на свеце ты, ці не?..
Смуткаваў Сымон па дзеду
І з ім бачыўся... у сне.
Пад агульны смутак гэты
Граў Сымон цяпер адзін,
Граў прашчанне жыццю лета,
Спеву-радасці далін;
І ляцелі ў паднябессі
З звонкім крыкам жураўлі.
Нікла жыцце ў шумным лесе,
Агаляўся твар зямлі,
Срешенный дедушка, положив,
Ложиться, вручную паста щеки.
- смерть приходит, скрыт
Как Stad Wolf из-за гор ...
Вы, Саймон, боитесь смерти?
- Нет! .. действительно разговаривает:
Я хотел бы быть горшкой, чтобы умереть -
Санта, умираешь, и я умру.
Под полной грустью этого
Симон играл один сейчас
Церкви, любия летнюю жизнь,
Пение-радость долин;
И полетел в Падьябысщи
С звонковым криком плач.
Низлеров жизни в шумном лесу,
Изгнанное лицо земли,
Смерть, жизнь ... Удивительно все это!
А зачем жить? Утомлять?
Смерть пришла - и песня Спеца,
И сосредоточиться.
И не будет следом,
Я живу в мире, или нет? ..
Покинул Саймон дедушкой
И он увидел его ... во сне.
Под полной грустью этого
Симон играл один сейчас
Церкви, любия летнюю жизнь,
Пение-радость долин;
И полетел в Падьябысщи
С звонковым криком плач.
Низлеров жизни в шумном лесу,
Изгнанное лицо земли, Смотрите также: | |
