Ήταν Σάββατο, φθινόπωρο φυσούσε
Η φυγή νωπή ακόμα με πονούσε
Στον ορίζοντα της πόλης αδιέξοδα στενά
Και μια στάση για να πάω… πουθενά
Τι με ήθελε να είμαι μακριά σου
Ποια στηρίγματα κρατούσαν όνειρά σου
Η απάντηση μπροστά μου, σ’ ενός δρόμου τα σκαλιά
Που αναπάντεχα σας είδα αγκαλιά
Τι ζητάς απ’ τη ζωή μου
Και χτυπάς χαράματα
Το ταξίδι σου… μαζί μου
Μου χρωστούσε τραύματα
Μια εικόνα χίλιες λέξεις
Κόπηκε η ανάσα και οι σκέψεις
Έζησα τα θαύματα μαζί σου
Και το έζησα κι αυτό
Μια εικόνα χίλιες λέξεις
Φύγε και ποτέ μην επιστρέψεις
Είναι τ’ όνομά σου κι η μορφή σου
Ένα όνειρο κακό
Ήταν Σάββατο, η πόλη ξενυχτούσε
Μια παρέα μεθυσμένη τραγουδούσε
Τόσοι μόνοι κάποιον είχαν, μα για μένα εδώ κανείς
Και ευχήθηκα να ψάξεις, να με βρεις
Στα σκοτάδια της ζωής σου φώτα τέρμα
Έτσι λάμπει η αλήθεια μες στο ψέμα
Δεξιά σας η σκιά μου… κι η σπασμένη μου καρδιά
Κι ερωτήματα… σβηστά βεγγαλικά
