"Гэй ты, князь! Гэй, праслаўны на цэлы бел свет!
Не такую задумаў ты думу, -
Не дае гуслярам сказу золата цвет,
Белых хорамаў п'яныя шумы.
Скурганiў бы душу чырванцом тваiм я;
Гуслям, княжа, не пiшуць законаў:
Небу справу здае сэрца, думка мая,
Сонцу, зорам, арлам толькi роўна.
Бачыш, княжа, загоны, лясы, сенажаць, -
Iм пакорны я толькi з гуслямi,
Сiлен, княжа, караць, галаву сiлен зняць, -
Не скуеш толькi дум ланцугамi.
Славен, грозен i ты, i твой хорам-астрог,
Б'е ад сцен-цэгел ледам зiмовым;
Сэрца маеш, як гэты цагляны парог,
I душу - як скляпоў гэтых сховы.
Глянь ты, слаўны ўладар, на палеткi свае:
Сарачнi там сох бачыш, як блудзе;
А цi чуў ты, аб чым там араты пяе,
Дзе i як жывуць гэтыя людзi?
Глянь ў лёхi свае, ў падзямеллi глянь, князь,
Што настроiў пад хорамам гэтым;
Браццi корчацца там, табой кiнуты ў гразь,
Чэрвi точаць жывых iх, раздзетых.
Ты ўсё золатам хочаш прыцьмiць, загацiць...
Цi ж прыгледзеўся, хорамны княжа?
Кроў на золаце гэтым людская блiшчыць,
Кроў, якой i твая моц не змажа.
Ты брыльянтамi ўсыпаў атласы i шоўк -
Гэта цёртая сталь ад кайданаў,
Гэта вiсельнi петляў развiты шнурок,
Гэта, княжа, твае саматканы.
Стол ты ўставiў ядой, косцей шмат пад сталом, -
Гэта косцi бядноты рабочай;
Пацяшаешся белым, чырвоным вiном, -
Гэта слёзы нядолi сiрочай.
Хорам выстраiў ты, твайму воку так мiл,
Адшлiфованы цэгла i камень, -
Гэта - памяткi-плiты з няўчасных магiл,
Гэта - сэрцаў скамененых пламень."
"Люба чуцi табе скочнай музыкi звон:
Ты, дружына п'яцё асалоду, -
А цi ўслухаўся ты, як плыве з яе стогн,
Стогн пракляцця табе, твайму роду?!
Ты збялеў, ты дрыжыш, слаўны княжа-ўладар!
Госцi хмурны, а дворня знямела...
Ну, што, княжа? пара даць за песню мне дар!
Выбачай, калi спеў мо няўмела."
"Hey you, prince! Hey, glorious to the whole white world!
That's not what you thought, -
Does not give the guslers a sentence of gold color,
White choirs drunken noises.
I would defile my soul with your blush;
Guslyam, prince, do not write laws:
Heaven gives up the heart, my thought,
The sun, the stars, the eagles are just equal.
You see, prince, corrals, forests, hayfields, -
I am humble to them only with harps,
Strong, prince, to punish, strong to remove the head, -
You don't just bind chains with thoughts.
Glorious, terrible and you, and your choir-jail,
Beats against the brick walls with winter ice;
Your heart is like this brick threshold,
And the soul - like the cellars of these shelters.
Look, glorious ruler, at your fields:
Sarachni there you see how fornicating;
And did you hear what the plowmen were singing about there?
Where and how do these people live?
Look in your cellars, look in the dungeon, prince,
What set up under this choir;
Brothers writhe there, you are thrown into the mud,
Worms grind them alive, naked.
You want to darken everything with gold, to darken ...
Or looked closely, the mansion of the prince?
The blood on the gold of this human shines,
Blood, which your power will not be able to.
You covered diamonds with satins and silk -
It's rubbed steel from shackles,
This hanging loop is a developed lace,
This, prince, is your handkerchief.
You set the table with poison, a lot of bones under the table, -
These are the bones of the working poor;
You rejoice in white, red wine, -
These are the tears of orphan misery.
You have built a choir, so dear to your eye,
Polished brick and stone, -
These are memorial plaques from untimely graves,
These are the hearts of the petrified flames. "
"Anyone can hear you jumping music ringing:
You, wife of five pleasures, -
And did you listen to her moan flow,
A moan of curse to you, your kind ?!
You are white, you are trembling, glorious prince-ruler!
The guests are gloomy, and the courtier has taken off ...
Well, what, prince? it's time to give me a gift for the song!
I'm sorry if I sang clumsily. " Смотрите также: | |
