Йырларымда къайтаман
Яшдан уллу болдум мен.
Оьтген жагьил чагъым да.
Эсге алып сёйлейим,
Гел, олтур чу ягъымда:
Эсимде юрюйгеним
Анамны къолун тутуп.
Йыгъылсам да йыламай
Аччы гёзьяшым ютуп.
Яшлыгъымны орамы
Бир де таймай эсимден.
Кёп тирет чалынажакъ
Мени йырлы сесимден:
Яшлар бирче ойнагъан
Къазакъ оюн, юмунчукъ…
Абайым чорап сокъма
Ийирген юн йип урчукъ.
Магъа деп ол тайдырып,
Къойгъан гьар заман айран.
Тамакъда татып тура
Бугюн де этип гьайран.
Уллаталарым да
Уьйретген дин-имангъа.
Яхшылыкъгъа белсенип,
Къуллукъ этмей ямангъа.
Анайым ой берген
Китапны къолгъа алма.
Халкъны тил байлыгъына
Амин кююнде къалма.
Атамны да абурлап,
Айтып гьали къанайым.
Къардашымны, досумну
Къайсын бирин санайым.
Барын да айта турсам,
Яш чагъымны сагъынып,
Танг къатып да къалажакъ
Кёкню юзю ягъынып.
Тек сенден яшырмайлы,
Гьакъ гертини айтаман:
Яшлыкъны дюньясына
Йырларымда къайтаман.
