За дымам атручаным неба не бачна,
Як і зямли за чырвонай сцяной
Перад вачыма. Што наша спадчына?
Ці вечная бойка, ці жаданы спакой.
Дым ад паходняў ірвецца ў неба.
На стомленых тварах ні ўсмешак, ні слёз.
Мы ідзем не за славай, на славы не трэба,
Мы ідзем, каб адпомсціць за разбураны лёс.
Мы не пазнаем холаду смерці,
Яна не пасмее дакрануцца да тых,
Хто нясе яе ў думках, нясе яе ў сэрцы,
Нясе яе ў марах заветных сваіх.
Бо лепей загінуць у няроўным баі,
Чым жыць на каленях да скону сусвету.
Жыць на каленях на роднай зямлі,
Не можа быць долі, горшай за гэту.
Наш гнеў, наша ярасць не згінуць у пакутах.
Нашу нянавісць не схаваць за труной.
Вы напаілі край наш атрутай,
Мы напоім яго вашай крывёй.
Мы болей не будзем нічыімі рабамі,
Не будзем за вас свае спіны ламаць,
Ці з голаду грызці косці зубамі,
Мы будзем вучыцца, як забіваць.
Мы болей не ведаем, што значыць жах.
Мы самі ёсць жах, што лунае ўначы.
Бойцеся полымя ў нашых вачах.
Бойцеся кос, што вастрэй за мячы.
І хай не ўсміхнецца нам перамога,
Хай нас чакае адно небыццё.
Мы ведаем: страшнага ў гэтым нічога.
Бо воля для нас даражэй за жыццё.
