Зноў зіма прыйшла да нас.
У тузе марнуем час.
Агарнула шэрань дах,
Сьнег у садах.
Ветравеяў нудны стогн
Зацяў душу маю ў палон.
Здань мінулага ў вакне
Мроіцца мне...
Узгадаю пра цябе.
Вобраз твой, нібы ў смузе.
Ў карагодзе хуткiх дзён
Згубiўся ён.
I юнацкi срэбны сьмех
Не лунае больш мiж стрэх.
Разам з восеньскiм дажджом
Заўчасна пайшоў.
Дні мінаюць і моўчкі гады сплываюць,
I ўжо памяць губляе твой твар.
Безуважна на нас хмары пазіраюць,
I маўчыць сьнегапад.
У нямозе ўпаў дадолу трапяткі апошні ліст,
Ціхім шэптам разьвітаўся і пяшчотна шапаціць.
Толькі век яго нядоўгі – хутка сьціхне яго сьпеў
Пад нямою коўдрай белай...
Дні мінаюць, няўхісна гады сплываюць,
Марна памяць хапляе твой твар.
I зь нябыту нябёсы нам дасылаюць
Векавы сьнегапад.
Once winter came to us.
In anguish spend time.
Embracing the rime roof,
Snow in the gardens.
Winds dreary groan
Hidden my soul captive.
Ghost of the past in the window
Haunt me ...
Thou mayest be remembered.
Your image, as if in a fog.
In the dance of fast days
I lost it.
I junior silver laughter
Not soars even more between the roofs.
Together with the autumn rain
Dearly departed.
Days pass and years of silence swim,
I have lost memory of your face.
Clouds impassively watching us,
I was silent snowfall.
The dumb trembling fell down the last letter,
Low whisper goodbye and gently rustling.
Only his age is not long - it quickly subsides singing
Under a blanket of white mute ...
Days pass, years nyavhisna swim,
Wasted memory missing your face.
I of nothingness heavens send us
The age-old snow.
