Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая!
Чаму так горка, не магу я зразумець...
Шкада заранкi мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.
Пайшла, нiколi ўжо не вернешся, Алеся,
Бывай, смуглявая, каханая, бывай!
Стаю на ростынях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам звiнiць i плачша май.
Пайшла, пакiнуўшы мне золкi i туманы,
Палынный жах смугой ахутаных дарог.
Каб я хвiлiнаю нанесеныя раны
Згадамi ў сэрцы заглушыць сваiм ни мог!
Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростынях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам зьвініць і плачша май.
……………………………………………………
Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам зьвініць і плачша май.
Самотным жаўранкам зьвініць і плачша май.
Самотным жаўранкам зьвініць і плачша май.
